sobota, 31 maja 2014

Dziecka świat.

Minęło już trochę lat, kiedy to moja znajoma posłała swojego jedynaka pierwszy raz na kolonie. Młody czuł się tam jak "ryba w wodzie", co potwierdzały jego codzienne telefony do domu. I z takim to rewelacyjnym humorkiem i oczywiście uśmiechem na ustach mama zobaczyła go wysiadającego z autobusu po powrocie.
Kiedy jednak zobaczył swoją rodzicielkę, rozpłakał się, rozpłakał się, to mało powiedziane, rozryczał się, i każde pytanie kierowane do dziecka powodowało tylko nasilenie płaczu. Tak było całą drogę powrotną, z dworca do domu, i przez kilka godzin jeszcze w domu, gdzie zamknął się w swoim pokoju i chlipał. Z nikim nie chciał rozmawiać. Po kilku godzinach babcia przyniosła mu jedzenie i próbowała z dzieckiem porozmawiać. Po długich negocjacjach dziecię wreszcie zaczęło mówić:
-No bo babciu, ja się tam dobrze bawiłem, a mama musiała się bardzo martwić.
-A dlaczego uważasz, że mama się martwiła?
-Ty babciu nie widzisz, że mama ma siwe włosy? -Kiedy wyjeżdżałem to ich nie miała.

 Znajoma, pierwszy raz i chyba ostatni zrobiła sobie pasemka.

fot. Z archiwum Uli M.

16 komentarzy:

  1. spostrzegawczy dzieciak /jak zinterpretował swoje obserwacje to już inna sprawa/... jak jeździłem na kolonie, to raczej miałem wyrąbane na fryzurę, włosy mojej Mamy...
    pozdrawiać :)...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jaka musiała być więź między nimi, skoro wyjeżdżając, gdzie dobrze się bawił, myślał też o mamie.

      Usuń
  2. wrażliwy dzieciak,nie powiem,a tak naprawde to dzieci sa bystrymi obserwatorami...nam sie wydaje,że nie zwracaja uwagi na nasz wygląd...a to złudne stwierdzenie,znam to dobrze...D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Z mojego doświadczenia wiem, że dziecko warto traktować poważnie, dorośle, w rozmowie, a nie będzie swojej wiedzy szukało na podwórku i nie zbudzimy się w pewnej chwili zdziwieni, że np. tej oto młodzieży zupełnie nie znamy.

      Usuń
  3. Hmm, mocno przewrażliwiony dzieciak. Ale może faktycznie, jak napisałeś, była między nimi silna więź.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Poznałem go w wieku dorosłym, czyli w wieku 20-30 lat, jest bardzo samodzielnym i odpowiedzialnym mężczyznom.

      Usuń
  4. Nie doceniamy dzieciaków. One dużo widza, dużo czują tylko z interpretacja mają kłopot. Fajny chłopak:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No cóż, po powrocie spotkał inną mamę. Mama za to jeszcze tego dnia zmieniła fryzurę na poprzednią i jak mówi, od tego czasu, koniec z pasemkami.

      Usuń
  5. Zabawne:))) Jak to kazdy interpretuje inaczej fakty:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No, z interpretacją to i dorośli miewają problemy.

      Usuń
  6. :)) ja kiedyś sobie sama ufarbowałam włosy i wyszły.....zielone. Spędziłam upiornie pracowity weekend myjąc te włosy bez przerwy a mój sześciolatek chlipał " ja nie chcę mieć zielonej mamy "

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No cóż "wypadki" się zdarzają. Ja z włosami eksperymentów nie robiłem, ale kiedyś brat przyniósł do domu lampę kwarcową. Powiedział, że można się opalić, ale nie wolno w jedno miejsce świecić dłużej niż, (jak wtedy powiedział) 3-5 minut. Po 5-ciu minutach stwierdziłem, że niema żadnego efektu i powtórzyłem próbę, a potem jeszcze raz. Też bez efektu. Dałem sobie spokój. Na drugi dzień stwierdziłem, że na twarzy mam łuskę i skórę czerwoną. Chyba przez tydzień nie wychodziłem z domu.

      Usuń
  7. Hehehe.... dzieci tak bardzo się przejmują, a ich szczerość jest taka naturalna.
    Dorosły powiedziałby matce, że świetnie wygląda...:D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Na ogół tak. Chociaż to samo dziecko, jako dorosły powiedział mamie, by nie używała tego koloru więcej, bo nie pasuje do jej karnacji. I posłuchała. Chociaż to zwykle ona, rad mu udziela.

      Usuń
  8. Wracam na eremi.blog.onet.pl
    nie wiem, czy na blogspocie będę bywać

    OdpowiedzUsuń